Grupa 20 wysp i skał, rozciągająca się od przedniej strony miasta Hvar, zwana Wyspami Paklińskimi – Pakleni otoci (lub, jak mówią miejscowi hvarski škoji – hvarskie wysepki) to unikalne i najbardziej rozpoznawalne naturalne piękno Hvaru. Niegdyś gołe, z czasem oswojone, pokryte pachnącymi wrzosowiskami, z nielicznymi gruntami ornymi (na których w dawnych czasach uprawiano nawet pszenicę) z maleńką wioską Vloka, obecnie stanowią przestronny hrvarski ośrodek wypoczynkowy – powszechnie znaną hvarską słoneczną Arkadię.
Swoje miejsce dla siebie na wyspach znaleźli również nudyści (zobacz mapę), a oprócz restauracji są tu również bary plażowe dla wszystkich złaknionych całodziennej zabawy. Łodzie wycieczkowe w ciągu całego dnia przewożą turystów na Wyspy Paklińskie sprzed hvarskiego Arsenału na nabrzeżu.
Została wybudowana w połowie XVI wieku na górującym ponad miastem wzgórzu. Zachwyci was nie tylko swoją architekturą i historią, ale również wspaniałym widokiem na miasto Hvar, jego okolicę oraz pobliskie wyspy.
wraz z pałacem biskupim zamyka wschodnią część największego skweru w Dalmacji - Hvarski Rynek (Plac św. Szczepana). Katedra jest poświęcona św. Szczepanowi, papieżowi i męczennikowi, patronowi biskupstwa oraz miasta Hvar. Hvarska katedra jest jednocześnie głównym ośrodkiem parafialnym Hvaru.
jest jednym z pierwszych teatrów miejskich w Europie, założonym w 1612 roku. Został on wzniesiony w miejscu starego Arsenału (pomieszczenia naprawy galeonów oraz magazynu najróżniejszych narzędzi związanych z morzem). Z zewnętrznej strony teatr jest w większości zachowany w swoim pierwotnym stanie, natomiast wewnętrzna architektura pochodzi z XIX wieku.
został założony w 1461 roku. W klasztornej ciszy i spokoju możecie się cieszyć bogatymi zbiorami muzealnymi, między którymi znajdują się znane zbiory malarstwa starych mistrzów.
w Hvarze istnieje od 1664 roku, kiedy to z Pagu przybyły na Hvar dwie zakonnice, aby klasztor mógł rozpocząć swoje działanie. Do ustanowienia klasztoru przyczyniła się hvarska gmina z 1534 roku, a niektórzy obywatele Hvaru swoimi donacjami wspierali jego budowę.
Oprócz duchowego wpływu, jaki klasztor przez stulecia wywierał na tym obszarze, obecnie jest znany na całym świecie szczególnie z koronek z agawy, których ponad 100-130 letnią tradycję wykonywania się w nim pielęgnuje i dba by ta umiejętność przechodziła z pokolenia na pokolenie.
Stari Grad
Twierdza Petra Hektorovića (1487. – 1572.) ze stawem i gołębnikiem nad nim jest jedną z najbardziej znanych budowli Starego Gradu.
Ten renesansowy poeta budował ją całe swoje życie i była dla niego jednakowo ważna, jak dzieło literackie. Zrealizował w niej ideę mikrokosmosu – małego, zamkniętego świata, w którym przestrzeń dla życia mają wszystkie stworzenia boże – ryby, ptaki, rośliny i ludzie (on, jego przyjaciele, święta kobieta, podróżni i biedacy!).
Twierdza to również kamienna księga – Hektorović wyrzeźbił w niej ponad dwadzieścia kamiennych inskrypcji w języku łacińskim, włoskim (po włosku tylko jeden – motto własnego życia: Fede e realta o quanto e bella! – O, jakże piękna jest wiara i rzeczywistość!) i chorwackim.
przed parafialnym kościołem pod tym samym wezwaniem, niegdysiejszą hvarską katedrą, jest najważniejszą przestrzenią publiczną Starego Gradu. W przeszłości to właśnie tutaj były ogłaszane wyroki i zawierane umowy, a obecnie, po przeniesieniu codziennego rytmu życia mieszkańców i turystów na nabrzeże, stał się oazą ciszy i kontemplacji.
KOŚCIÓŁ ŚW. SZCZEPANA
to barokowy budynek, którego budowa rozpoczęła się w 1605 roku po wyburzeniu starej katedry oraz pałacu biskupiego. Główny portal, a prawdopodobnie także fasada zostały zbudowane przez znamienitego mistrza z Korčuli, Ivana Pomenića, budowniczego dzisiejszej katedry w Hvarze. Miejscowi rzemieślnicy wznosili kościoły, a wewnątrz artyści z Wenecji ozdabiali je ołtarzami oraz malowidłami. Dzwonnica pochodzi 1753 roku, a jej fundamenty i piwnice są zbudowane z wielkich kamiennych bloków pobranych z rozebranych antycznych murów miejskich, o czym informuje napis nad bramą wejściową do dzwonnicy.
Wielkie pole w centralnej części wyspy, zmieniało swoją nazwę tak często, jak zmieniali się jego gospodarze: greckie Khora Pharu, rzymskie Ager Pharensis, średniowieczny Campus Sancti Stephani (Pole św. Szczepana), obecnie Starogradzkie pole. Ale zawsze był to brzuch wyspy: umożliwiał trwanie życia przez tysiąclecia.
Starogradzkie pole, dzięki najlepiej zachowanemu podziałowi katastralnemu, zostało w 2008 roku wpisane na światową listę dziedzictwa kulturowego UNESCO wraz ze starym miastem Starego Gradu.
